De roze wolk bestaat niet

Om maar even met de deur in huis te vallen: 13% van alle vrouwen krijgt te maken met een postnatale depressie. Méér dan 1 op de 10. Dan hebben we het niet over de welbekende kraamtranen maar over maandenlange gevoelens van somberheid & depressiviteit. Eén op de zoveel keer horen we daar iets over, door middel van vaak bizarre en weerzinwekkende krantenkoppen. Maar zelden hoor je iets over de mama’s (en papa’s trouwens ook), die dit in stilte doormaken.

Zo, dat was vast de intro. Mijn naam is Fleur Visser, wederhelft van jullie geliefde papablogger. Webdesigner, workaholic en de mama van Morris. Vanaf het moment dat papablogger.nl nog in de kinderschoenen stond praatte ik veel met Rob. Over het ouderschap, over alle dingen die wij anders zouden doen, over mogelijke artikelen & over alles wat ik bijzonder, mooi, weerzinwekkend of belachelijk vind aan zwanger zijn, bevallen en het leven als ouders. Het belangrijkste daarin vond ik eerlijk zijn. Tegen jezelf & tegen elkaar, maar ook naar de buitenwereld. Want dat laatste, dat gebeurd wat mij betreft dus véél te weinig.

Morris was een hele gewenste baby

First things first: Morris was méér dan een gewenste baby. Bijna een jaar lang raakte iedereen in mijn omgeving zwanger, staarde ik bewonderend (en stikjaloers) naar mooie dikke zwangerschapsbuiken en droomde ik van het starten van een gezin met Rob. Het leek me gewéldig. En dan niet alleen zo’n zachte, bolle, lieve baby om mee te knuffelen. I wanted all of it. Rob moest daar nog even drie keer voor slikken. Hij wilde heel graag kinderen, maar hij wilde ook nog zoveel andere dingen doen en regelen. Zoals dat bij mannen gaat is er nooit een aanwijsbare reden geweest voor zijn plotselinge ommezwaai;

Op een feestje zei hij na twee biertjes: ”We gaan het gewoon doen!”

“Wat gaan we precies doen lieffie?”

“Nou, kinderen! We doen het gewoon!”

“MEEN JE DAT?”

“JA!”

Euforisch door deze mededeling (en de wijn) maakten we er een prachtige avond van. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, bekomen van de kater, was ik doodsbang de woonkamer in te gaan. Lood in mijn schoenen had ik, als de dood dat hij zich bedacht zou hebben. Maar dat was niet zo. We gingen het écht proberen. Ik was het gelukkigste meisje op aarde.

Wie heeft die zwangerschapstesten bedacht?

Vanaf dat proberen werd er iedere maand minimaal één zwangerschapstest gedaan, want hey: ”Er zijn toch heel veel vrouwen die nog ongesteld worden als ze zwanger zijn zeggen ze?”. Laten we daar dus even mee beginnen. Misschien ligt het aan het feit dat ik de motorische skills heb van een kind van zeven, maar er is toch NIEMAND die over zo’n test heen kan plassen & het dopje er op kan doen zonder urine op haar handen te krijgen. Toch?

Welkom in de fase van zwanger worden. De fase van het (proberen) bij te houden van die hele cyclus, de opbouwende spanning richting je ongesteldheid, urine aan je vingers, teleurstelling en als het mee zit uiteindelijk euforie. Het is gelukt!

Dat is natuurlijk fantastisch. Het is een enorme mijlpaal en de wereld die voor je open gaat is enorm. Groter dan je nu denkt als je nooit zwanger bent geweest. Want, eigenlijk mag ik je dit niet vertellen maar: er bestaat dus een soort stilgezwegen waarheid over zwanger zijn. Die kent alleen de club vrouwen die al moeder is en daar praten we dus alleen onderling over. En geloof me, je had al die dingen bést wel van te voren willen weten.

Je denkt hier vaak nog niet over na als je zwanger probeert te worden maar de eerste fase na die zwangerschapstest is best wel een domper. Je mag het niemand vertellen, googelt je suf (wij noemden Morris toen hij in mijn buik zat ook liefkozend “Google”), leeft toe naar het moment dat je EINDELIJK naar de verloskundige mag en iemand een echo gaat maken om te bevestigen dat er écht een mensje groeit.

Moeders voor Moeders

Ondertussen maak je kennis met de misselijkheid (waar iedereen het wel over heeft, maar waar je je dus niet op voor kan bereiden, want het is anders dan alles wat je óóit hebt meegemaakt), angsten, hormonen én niet te vergeten: Moeders voor Moeders. Waar je aan mee doet omdat het natuurlijk fantastisch is om andere vrouwen te helpen hun kinderwens in vervulling te laten gaan. Je had er alleen niet helemaal over nagedacht dat dat betekent dat er elke week een meneer voor de deur staat met lege plastic flessen & jouw met urine gevulde flessen braaf komt ophalen. Dat je dus een week of 10 lang in lege flessen plast en deze urine altijd gezellig in huis hebt staan. (Ook in dit geval raak je zeker in de helft van de gevallen je handen jongens, iedereen die dat ontkent liegt).

Jou is die roze wolk beloofd

Maar je doorstaat het, allemaal. Want jou is die roze wolk beloofd. De magische energie van het tweede trimester, de zwangerschapsglow, een volle haardos & een libido waar je U tegen zegt. Je mag nu van de daken schreeuwen dat je zwanger bent. Iedereen vind het geweldig. Uitspraken als “Lekker genieten!” en “Goh, jullie zullen wel op een roze wolk zitten he?” vliegen je om de oren terwijl jij je afvraagt waar in vredesnaam dat maagzuur vandaan komt, wanneer je eindelijk weer kan slapen, waarom je baby zoveel beweegt (en waarom nu ineens al een halve dag niet?!?!), of je man nou écht een lul is of dat het misschien toch de hormonen zijn. Je huilt omdat er om 2 uur ’s nachts nergens Fristi te krijgen is, je geheugen is een vergiet & waar komt in vredesnaam dat vocht vandaan? Maar je moet en zal genieten, godverdomme! Want dat is wat je doet als je zwanger bent: GENIETEN!

Die baby moet er dus ook nog uit..

Dan heb je doodop en wel oh zo genoten van die eerste zes maanden en bereik je het derde trimester. Gevolgd door een ochtend waarop je nietsvermoedend die volle haardos uit staat te kammen voor de spiegel en ineens overvallen wordt door het besef dat die baby die daar groeit er uiteindelijk ook UIT moet. Je doet wat er gedaan moet worden voor de baby, daar doe je teveel voor op één dag, ploft neer op de bank (waar je met moeite zelf vanaf kan komen) en leest ter voorbereiding op D-day een aantal leuke, motiverende artikelen. Waarschijnlijk artikelen van vrouwen die beweren dat het leuk is als je nog even je nagels lakt, zorgt dat je glad geschoren bent en een kappertje pakt voor je gaat bevallen zodat je er in ieder geval nog een beetje florisant uit ziet als je gaat bevallen.

Bevallen is géén charmante aangelegenheid

HAHA, ja sure. Doe jezelf een plezier: bevallen is geen charmante aangelegenheid, leg je daarbij neer. Voor je beeldvorming: Morris was nog geen 5 minuten oud toen hij over mij heen geplast én gepoept had. Charmant of hygiënisch? Nee. Bijzonder, liefdevol en stiekem best wel ranzig? Jazeker.

De roze wolk is een hoax

Speciaal voor jullie deel ik de foto’s waarvan ik Rob altijd verboden heb om ze te plaatsen. Omdat ik uit de grond van mijn hart hoop dat ze je voorbereiden op hoe het er écht aan toe gaat, of kan gaan. Dat ze het perfecte plaatje verdrijven van vrouwen die professionele fotografen toelaten in de bevalkamer & die nog nét niet de visagie in zijn geweest voor ze begonnen aan de bevalling. Waarom?

Omdat het zo ontzettend hard nodig is! Want laten we even eerlijk zijn met elkaar, vaders en moeders (to be) onder elkaar: de roze wolk is natuurlijk een hoax. De enige functionaliteit van dat ding is dat je er op topsnelheid vanaf kunt kletteren, head first & dat is precies het probleem.

Het is normaal dat je elkaar na een week of 8 de hersens in wil slaan

Want na die zwangerschap & je bevalling begint het ouderschap. Begint je kraamtijd, beginnen de bezoekjes van mensen die ongevraagd 2 uur blijven hangen terwijl je eigenlijk naar bed wil. De gebroken nachten (of het nou 1x of 10x per nacht is, doodop ben je toch), de onzekerheid, nog meer hormonen, de meningen en goedbedoelde adviezen en meestal een enorme zoektocht. De zoektocht naar wie jouw kind is, wat hij/zij fijn vind, waar hij goed of niet goed tegen kan, wat dat huiltje nou moet zeggen. Jullie hebben geen idee en dát is dus heel normaal.

Het is normaal dat je elkaar na een week of 8 de hersens in wil slaan en dat je in week 16 overweegt om gewoon maar uit elkaar te gaan. Want als dit het is.. dan is het logisch dat je die gedachten heb. Je bent doodop, je relatie lijkt op knappen te staan en de hele wereld lijkt hysterisch te schreeuwen: “JE MOET ER WEL VAN GENIETEN, HOOR!”

Ik pleit voor meer eerlijkheid

Maar goed, de roze wolk: dat is dus een hoax. Een hele gevaarlijke hoax, want hij draagt bij aan enorm verkeerde verwachtingen en die verkeerde verwachtingen die kunnen dan weer leiden tot enorme teleurstellingen. Enorme teleurstellingen in combinatie met slapeloosheid, machteloosheid & hormonen kunnen leiden tot een postnatale depressie.

Nu beweer ik niet de wijsheid in pacht te hebben, alleen maar omdat ik ook een keer een baby heb uitgepoept, maar ik wil wel pleiten voor meer eerlijkheid als ouders & als vrouwen onderling. Bij voorkeur dus altijd & niet pas als iemand je enthousiast verteld dat ze zwanger is. Laten we met zijn allen afspreken dat we die gekke bubbel doorprikken en weer wat eerlijker vertellen hoe we ons voelen. Dan liggen die verwachtingen weer wat minder hoog, zijn de teleurstelling weer wat minder groot en helpen we heel veel moeders opgelucht ademhalen omdat zij niet de enige zijn.

N.B. Wij zijn ontzettend dankbaar voor de zwangerschap, voor Morris zijn goede gezondheid en het prachtige mannetje wat hij is. Dit artikel is alleen specifiek bedoeld om juist de andere kant van die medaille te laten zien.