11 dec De band tussen vader en kind
Doordat moeders al negen maanden de tijd hebben om te binden met hun ongeboren kind gaat dat na de geboorte doorgaans vanzelf door. Mama’s hebben dus meestal gelijk een band met hun kind. Voor vaders werkt het opbouwen van een band met hun kind anders dan bij vrouwen. Als ik alle vaders even generaliseer dan zullen vaders minder snel direct verbonden zijn met hun kind dan moeders. Als je als vader niet zelf aan het werk gaat om een band op te bouwen is er kans dat deze later moeilijk tot stand gaat komen. Kort gezegd is vader zijn geen passieve relatie. Werk als vader aan de band tussen vader en kind.
Voor de meeste vaders ontstaat de band met hun kind pas rond de derde maand
Voor de meeste vaders ontstaat de band tussen vader en kind pas rond de derde maand. In de eerste drie maanden heeft het kind niet veel anders gedaan dan liggen in een wieg, eten en poepen. Rond de tijd dat de baby drie maanden oud is kan het kind motorisch veel meer en zal ook de vader actiever meedoen in het ouderschap. Spelen, ontwikkelen en zitten of lopen gaan nu onderdeel worden van de ontwikkeling en dit spreekt vaders meer aan dan zorgen, voeden en knuffelen. Het waarom moet ik jullie helaas schuldig blijven, maar het zal wel iets met jagers en verzamelaars te maken hebben, die in onze vroege geschiedenis lang van huis waren.
Zelf ben ik vanaf moment één betrokken geweest bij alles wat met mijn zoon Morris te maken had. Voeden, knuffelen, luiers verschonen en naar het consultatiebureau, ik was erbij. Gelukkig kan dat doordat wij beiden niet voor een baas werken en dus onze eigen tijd in kunnen delen. Ik merk dan ook dat mijn band met Morris sneller ontwikkeld dan die van vaders om mij heen. Ook heeft het te maken met het feit dat Fleur niet als een leeuwenmoeder voor de wieg lag en de zorg voor Morris volledig opeiste.
Een band met mijn vader is er helaas nooit echt geweest
Van begin af aan hebben we besloten dat we dit samen zouden doen. Veel mensen vinden dit raar, een vader die allemaal taken deed die een moeder eigenlijk hoort te doen. Zelfs de kraamhulp stond in de eerste week verbaasd te kijken naar mijn activiteit. Aangezien mijn vader vroeger altijd aan het werk was, wist ik hoe belangrijk die eerste weken zouden zijn. Die had ik namelijk niet gehad en een band met mijn vader is er helaas nooit echt geweest. Ik heb deze band door de jaren heen wel heel erg gemist en heb mij voorgenomen om deze band met Morris er wel te laten zijn.
Zoals ik al zei, voor een vader betekent dat hard werken. Daar waar ik veel moeders hoor klagen dat hun man er ’s nachts nooit uitgaat om de baby te troosten of te voeden, hebben Fleur en ik daar afspraken over. Afspraken waar wij ons overigens meestal niet aan houden, omdat ik makkelijker wakker wordt en weer makkelijk in slaap val. Deze Papablogger is dus meestal het haasje als Morris in het holst van de nacht besluit zijn luier vol te kakken. Het verschonen doe ik vervolgens stilletjes en met veel plezier. De opluchting en geruststelling in zijn ogen als papa bij de wieg staat is voldoende beloning om dit nog jaren te doen.
Blijf communiceren
Ik begrijp dat je als fulltime werkende vader niet alle tijd hebt om voor je kind te zorgen en je volledig te focussen op het ontwikkelen van de band tussen vader en kind. Acht uur werken, ’s ochtends vroeg de deur uit en afgepeigerd laat weer thuis en dan ook nog midden in de nacht je bed uit om een luier te verschonen klinkt als een onmogelijke opgave. Toch wil ik iedere vader adviseren om samen met de mama vast te stellen hoe je de opvoeding van jullie kind gaat vormgeven. Hoe zorg je voor een band tussen vader en kind? Blijf hierover ook communiceren en stel je plan bij als je ziet dat het niet werkt. Vaderschap stopt niet bij het erkennen van jullie kind.
Bonsje
Geplaatst op 16:29h, 11 decemberIk word er gewoon emotioneel van. Mijn man is dus ook vanaf dag 1 een zeer betrokken, zorgzame papa. De geboorte van Lieve was voor mij enorm traumatisch omdat ik op het moment dat de vliezen braken praktisch meteen onder narcose werd gebracht voor een spoedkeizersnede. Een verzakte navelstreng…ook het ongeloof dat ik zelf voelde over mijn zwangerschap na 10 jaar wachten, maakte dat ik eigenlijk niet kon geloven dat ik echt een kindje zou krijgen. Heftige depressie na haar geboorte, moeilijk hechten omdat ik zo bang was dat ze dood zou gaan, dat ze weer weg zou gaan. Mijn man was de eerste die haar zag en kon buidelen…ik weet niks meer van de eerste ontmoeting met mijn kind. Gelukkig is alles weer goed gekomen maar ik ben dankbaar dat mijn man een echte papa is…net als jij! Mannen vergeten vaak hoe belangrijk ze zijn idd