Vergeten hoe het is om jong te zijn

Als kleine jongen groeide ik op in een nieuwbouwwijk in Voorhout. Ik was geen raddraaier, maar ik was zeker niet vies van een beetje kattenkwaad. Van soldaatje spelen op bouwterreinen die eigenlijk verboden toegang waren tot stiekem inbreken in bouwketen om te kijken of daar nog PVC-pijpen lagen om blaaspijpjes mee te maken, ik heb het allemaal gedaan. Als ik dan nu af en toe volwassenen hoor over “de jeugd van tegenwoordig” dan vraag ik mij af of we niet vergeten zijn hoe het is om jong te zijn.

Vergeten hoe het is om jong te zijn

Eerder deze week liep ik met Morris door park Rusthoff in Sassenheim. Het is geen groot park, maar met een eigen eiland, een kinderboerderij en een paviljoen om koffie te drinken is het zeker de moeite waard om eens een kijkje te nemen. Op een bankje in dat park zaten drie jongens van een jaar of vijftien met een blikje Red Bull en een pak goedkope AH koekjes. Toen ik ze naderde stonden ze op het punt om weg te gaan en ze lieten de lege blikjes en de koekverpakking achter voor het bankje, terwijl de prullenbak letterlijk een meter verder stond. Ik sprak de jongens erop aan, omdat ik echt niet snapte waarom zij dit deden.

Toen ik later thuis kwam bedacht ik mij dat ik vroeger geen haar beter was. Ik liet ook te pas en te onpas mijn rotzooi en vuilnis slingeren. Ik was ook niet onder de indruk als ik daarop aangesproken werd. Kortom, ook ik was vergeten hoe het is om jong te zijn. Opgroeien komt met het verkennen van grenzen. Dat houdt in dat je een hoop dingen doet die misschien niet altijd sociaal geaccepteerd zijn. Door sturing van buitenaf en gebruik makend van je eigen moreel besef stel je vervolgens grenzen. Die dag in het park stelde ik voor die jongens een grens, terwijl ik ze later misschien volledig begreep. Ook het achterlaten van rotzooi behoort tot het verkennen van grenzen.

Kattenkwaad is van alle tijden

Terwijl ik mij dit realiseerde bedacht ik ook dat de wat oudere mensen die vaak klagen over jeugd die fikkie stookt of jongeren die met blikjes bier hangen op bankjes in een speeltuin, misschien vergeten zijn hoe het is om jong te zijn. Zij zullen in de loop der jaren misschien steeds minder denken aan de tijd dat zij op een Puch met hoog stuur langs de fietsers scheurden terwijl ze hen lelijke dingen nariepen. Of dat ze appels stalen bij de groenteboer om deze later te delen met hun vrienden. Toch wel handig om te vergeten hoe het is om jong te zijn…

Online pesten

Kattenkwaad is van alle tijden. Alleen heeft iedere generatie zijn eigen manier om de grenzen af te tasten. Kwam mijn generatie nog veel buiten, tegenwoordig wordt er veel online gepest. Een soort pesten dat in mijn ogen verwerpelijk is en door ouders en opvoeders streng moet worden gemonitord. Toch zie je als ouders met beperkte digitale kennis niet alles. Daarom is het net als bij de andere generaties van groot belang om ongewenst gedrag bespreekbaar te maken. Wijs je als ouder niet op dit gedrag, dan worden de grenzen niet afgebakend. Vergeet daarbij niet hoe het was om jong te zijn.

Er zijn bij pesten drie partijen, de pester, het kind dat gepest wordt en zij die het toelaten. Iedere ouder is ooit minimaal één van die drie partijen geweest. Probeer je dan ook in te leven in de belevingswereld van je kind. Dat is overigens niet alleen bij pesten zo, maar ook bij andere zaken die wij als volwassenen zien als storen of asociaal gedrag. Kinderen kunnen de gevolgen van hun daden minder goed overzien. Vooral het (pré) puberbrein wil nog weleens op hol slaan.

Eigenlijk weet ik nog heel goed hoe het is om jong te zijn

Natuurlijk is er een duidelijke grens tussen het verkennen van grenzen en crimineel gedrag. Ook is daar weer een onderscheid tussen het stelen van een snoepje bij de Etos en het openbreken van een bouwkeet. Niet al het gedrag valt te relativeren,, maar vergeet in ieder geval niet hoe het is om jong te zijn. Om van iedereen te horen hoe het moet en toch zelf te moeten uitvinden hoe het het beste gaat. Ik zal in ieder geval niet meer hoog van de toren blazen als het gaat om dit soort zaken, want eigenlijk weet ik nog heel goed hoe het is om jong te zijn.

Ik probeer Morris dan ook op te voeden op de manier die mijn moeder ook toepaste. Noem het de Jan Boerenfluitjesmethode of leren van je eigen fouten. Ik ben van mening dat ieder kind op zijn eigen manier leert en niet in één methode te passen is. Natuurlijk kun je leentjebuur spelen bij methoden die voor jou en jouw kind werken, maar hou niet zo vast aan een methode als dat toevallig niet werkt voor jouw zoon of dochter. Natuurlijk ga ik hier weer keihard op terugkomen als Morris puber is, maar voor nu ga ik weer even foto’s van vroeger kijken.