Kun je te trots zijn op je kind?

Als ouder ben je natuurlijk super trots op je kind. Ik weet dat, want ik ben om het minste of geringste trots op mijn zoon Morris als hij iets voor het eerst doet, zegt of uitvoert. Het is vaak de manier waarop ouders dit uitdragen waar ik een beetje misselijk van word. Zelf probeer ik mijn trots zijn vooral te uiten naar mijn zoon. Op deze manier motiveer ik gewenst gedrag en krijgt hij als het goed is meer zelfvertrouwen. Daarnaast verwerk ik mijn trots natuurlijk ook een beetje in mijn blogs. Als hij wat ouder is zal hij zich hier wellicht een beetje voor schamen, maar het is wel een document vol trotse momenten. Toch zijn er ook ouders die hun trots op een hele andere manier uiten. Ze delen het met hun omgeving alsof het een unicum is dat hun kind zich ontwikkelt.

Het baby aan boord bordje in de auto

Zelf heb ik geen baby aan boord bordje in de auto. Ik ben namelijk van mening dat een dergelijk bordje volkomen onnodig is. Er zijn echt geen medeweggebruikers die voorzichtiger gaan rijden omdat jij zo’n bordje op de ruit van je auto hebt hangen. Ook zou je er vanuit moeten willen gaan dat andere automobilisten met iedere andere automobilist hetzelfde omgaat. Zelf doe ik dat namelijk wel. Ik rijd voorzichtig en licht defensief en hou daarbij voldoende afstand. Als ik dan een “baby aan boord bordje” zie, moet ik altijd een klein beetje lachen. Daar rijdt weer een trotse ouder die het leven van hun kind meer waard vindt dan dat van een vertegenwoordiger of taxichauffeur.

Een mega geboortebord in de tuin

Dat je als ouders trots bent op je pasgeboren kind dat snap ik. Als je er dan ook nog voor kiest om dit uit te dragen naar de rest van de wereld door middel van een prachtig geboortebord, dan snap ik dat ook nog. Als je dan ook nog kiest voor de prachtige geboorteborden van Geboorteplein, dan sta ik nog steeds aan jouw kant. Maar als je er voor kiest om de helft van je tuin vol te plempen met een geboorte aankondiging die ervoor zorgt dat het verkeer in jouw straat drie keer per week ontregelt is, dan ben je me kwijt. Natuurlijk is het fijn dat na negen maanden eindelijk de zwangerschap voorbij is. Ook kan ik me voorstellen dat je trotser dan een pauw bent dat jouw knappe mannetje of meissie er eindelijk is, maar hou het beschaafd. Er is niemand gebaat bij een mega geboortebord in jouw tuin.

De Insta mama

Ik ben er ook één, maar dan in de mannelijke vorm. Een Insta mama die alle mooie momenten van het kind deelt op een Instagramprofiel. Sommige moeders hebben er echter een handje van om drie tot vijf keer per dag alles te delen van wat hun kind vandaag heeft gedaan. Ik weet niet of het trots is, of dat de nieuwbakken mama eenzaam is en op zoek is naar bevestiging, maar dit soort ouders ontvolg ik altijd direct. Gelukkig hebben deze Insta mama’s aan aandacht geen gebrek want alle andere Insta mama’s zijn vol in de oh en ah modus als er een nieuwe foto wordt gepost. Als het je ding is, lekker blijven doen, maar ik hou me verre van dit soort praktijken.

Papa’s in de speeltuin

Er bestaat geen trotser wezen op aarde dan een papa van een peuter in de speeltuin. In mijn ogen is er veelal niets mis met de vader die zijn kind begeleid in speeltuin, maar er zijn vaders bij die hun trots niet onder stoelen of banken steken. Deze vaders gaan met opgewekte stem achter hun kind aan de speeltuin door en motiveren het kind ieder stukje van de weg. Zelf kies ik ervoor om af en toe de schommel te duwen en verder laat ik Morris vooral zelf de speeltuin ontdekken. Natuurlijk zie ik alles wat hij doet en roep ik zo nu en dan “Goed zo ventje! Dat kun je echt goed!” maar verder vind je mij toch voornamelijk op één van de bankjes aan de rand van de speeltuin. Die dingen staan er niet voor niets.

Uit eten met je peuter of kleuter

De laatste trotse ouder wiens bloed ik wel kan drinken is de ouder die uit eten gaat met zijn peuter of kleuter en aldaar mega trots ieder erwtje dat gegeten wordt bejubeld en bejuicht. Het is logisch dat je trots bent op nieuwe eetgewoonten van je kind. Ook vind ik het fijn dat je het kind motiveert om ook minder populaire groenten of vlees te eten, maar na drie of vier goed zo’s is de lol er voor mij wel af. Ook maken deze ouders er qua volume vaak een motivational speech van die door iedereen gehoord moet worden. Dit heeft dan weer als gevolg dat de kinderen denken dat het normaal is om te schreeuwen in een restaurant en dat is niet hoe ik mijn peuter op zou willen voeden.

Nogmaals, iedereen is vrij om zijn of haar trots over hun kleine spruit te delen op de manier die hem of haar goeddunkt. Hou alleen af en toe een klein beetje rekening met de mensen om je heen. Niet iedereen hoeft te weten van de resultaten die jouw kind boekt tijdens het eten of in de binnenspeeltuin. Kijk ook gewoon eens om je heen en geniet van de omgeving, dat deden wij ook tot jij een uur lang je kind kwam motiveren…