Daar sta je dan voor een dichte deur

Daar sta je dan.. Boodschappentassen in de ene hand en een slaperig kind in de andere. Langzaam laat ik de hand van Morris los en graai ik naar de sleutel in mijn rechter jaszak. Omdat grote bossen sleutels slecht zijn voor het sleutelhuis van de auto heb ik de autosleutels en de huissleutels los van elkaar. Na een beetje grabbelen tussen de sleutels vind ik mijn huissleutel en steek ik deze in het slot van de voordeur. Helaas geeft het slot niet mee en moet ik kracht zetten. Misschien heb ik net te veel kracht gezet, misschien was de sleutel al wat zwak door eerdere weigeringen van het slot, maar na wat wrikken heb ik ineens het achterste deel van de sleutel in mijn handen..

Een slotenmaker uit de stad kent vaak meer trucs

Toen ik nog in Sassenheim woonde belde ik gewoon een slotenmaker in Amsterdam. Niet omdat dat lekker dichtbij was, maar ik heb vaker voor dit soort uitdagingen gestaan en slotenmakers uit een dorp maken niet zo’n haast als je met een kind en boodschappen voor een dichte deur staat. De Amsterdamse slotenmaker daarentegen is vaak sneller ter plaatsen dan eentje uit het eigen dorp. Een slotenmaker uit de stad kent vaak meer trucs om een deur zonder schade open te krijgen.

Of dit in Breda ook zo was zou ik vandaag aan den lijve ondervinden. Gelukkig was ik wel zo slim om mijn telefoon mee te nemen. Dit was handig om een aantal redenen. Allereerst kon ik dus gewoon Googelen naar een slotenmaker in Breda. Vervolgens kon ik ook een slotenmaker bellen en rustig uitleggen wat de situatie was. Na het contact zou ik teruggebeld worden, dus ook dat was heel handig. Toen ik werd teruggebeld sprak ik met de slotenmaker af dat ik een foto zou sturen van het slot met de daarin afgebroken sleutel. In de tussentijd kon ik Morris geruststellen met een tekenfilm op Netflix.

In dit geval zou een nijptang of een magneet de beste oplossing zijn

Na een half uurtje wachten ging weer mijn telefoon. Morris was fijn Word Party aan het kijken en nam in een soort schrikreactie de telefoon op. Toen ik eenmaal doorhad dat de telefoon was gegaan had de slotenmaker alweer opgehangen. Niets aan de hand gelukkig, ik kon de meneer snel weer bereiken. Helaas net te laat om hem te vertellen waar hij precies moest zijn, dus was hij al naar de volgende klant gegaan. Met een uurtje zou hij voor de deur staan. Balen, maar het was niet anders. Immers, wat is een uur op een mensenleven?

Na een klein uurtje wachten stond de slotenmaker daadwerkelijk voor het hek. Ik wees hem de weg naar de voordeur en vroeg hem naar de mogelijkheden. Volgens de monteur was een afgebroken sleutel zeker geen probleem. In dit geval zou een nijptang of een magneet de beste oplossing zijn. Hij pakte het gereedschap uit zijn auto en begon met het priegelen aan mijn voordeur. Nog geen vijf minuten later was de sleutel uit het slot en was er weer mogelijkheid om het pand te betreden. Nu nog wachten op Fleur die zelf gelukkig ook een sleutel had. Was dit niet het geval geweest dan had er ook nog een ruit moeten sneuvelen. Morris was onder alle hectiek relatief rustig en hij heeft er een nieuwe vriend bij. Hij is namelijk helemaal fan van de slotenmaker.